20 Οκτωβρίου 2011
Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,
Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,
Ίσως αυτές οι ημέρες να είναι οι πιο κρίσιμες ημέρες στην ιστορία της Ελλάδας του 21ου αιώνα. Η επόμενη ημέρα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 23ης Οκτωβρίου, μπορεί να σηματοδοτήσει αλλαγή της σελίδας στην ιστορία της χώρας μας, στην οποία είτε το θέλετε είτε δε το θέλετε το σύνολο του πολιτικού συστήματος, από τη Δεξιά μέχρι την Αριστερά, θα βρίσκεται στο κεντρικό πλάνο.
Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,
Προσπαθήσαμε να λύσουμε το εθνικό μας ζήτημα εντός της Ευρώπης δημιουργώντας συμμαχίες σε όλα τα επίπεδα, έτσι ώστε η χώρα μας να βρει όχι μόνο πόρους, δάνεια, αλλά και να συνδιαμορφώσει νέες πολιτικές για να ξεπεράσει η Ευρώπη την οικονομική κρίση.
Εάν όμως με την πολιτική της η τρόικα συνεχίσει να «τζογάρει» το μέλλον της Ε.Ε, εάν θέλει να συνεχίζει να κρατά αποστάσεις μεταξύ μιας διεθνούς επίλυσης και της εθνικής τακτοποίησης του τραπεζικού της συστήματος, τότε εμείς με πολύ μεγάλη σαφήνεια και αποφασιστικότητα πρέπει να διαχωρίσουμε τον πολιτικό μας λόγο, τις οικονομικές μας, πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες από εκείνους που συνειδητά επιδιώκουν την καθυστέρηση και τη διάλυση της Ευρώπης. Φυσικά το ότι οι δικές μας συμμαχίες είναι εξαγριωμένες αυτή τη στιγμή είναι ένα πρόβλημα. Ίσως προέρχεται και από λανθασμένη τακτική και από τις δύο πλευρές.
Πάντως οι Έλληνες εργαζόμενοι δίνουν ένα δυνατό μήνυμα σε όλους τους εμπνευστές της παγκόσμιας ύφεσης που αποσκοπούν στη συρρίκνωση των εισοδημάτων των νοικοκυριών. Μία ύφεση που θα χτυπήσει όλους τους πολίτες της Ευρώπης οι οποίοι άλλωστε κι αυτοί αρχίζουν να αντιδρούν.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει τα μέσα του 2012, περίοδο της πλήρους ενεργοποίησης του Μηχανισμού Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, για να αποκτήσει σταθερό πλαίσιο και μηχανισμούς διαχείρισης της κρίσης της. Στην ουσία δεν μπορεί να περιμένει ούτε το σύνολο της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Η αποφασιστικότητά μας και η απάντησή μας απέναντι σε όσους χειραγωγούν με εθνικά κριτήρια την πορεία της Ευρώπης θα πρέπει να είναι πλέον σαφής. Και να εκφραστεί απερίφραστα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο τώρα μάλιστα όπου 17 κοινοβούλια τίμησαν την απόφαση της 21ης Ιουλίου 2011. Και από ό,τι καταλαβαίνω την τόλμη και τη θέληση αυτή την έχει μόνο ο Πρωθυπουργός και όχι ο Αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Ο οποίος το μόνο που έκανε σαφές στους Έλληνες πολίτες κατά τη συνάντησή του με τον Πρωθυπουργό ήταν να αποποιηθεί των ιστορικών ευθυνών που του αναλογούν, λέγοντας επί της ουσίας «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο». Ο πανικός, η αμηχανία, η αποστασιοποίηση δεν είναι χαρακτηριστικά ούτε αρχηγού κόμματος ούτε μελλοντικού ηγέτη μιας χώρας, η οποία μάλιστα βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Συνάδερφοι, της Ν.Δ μην προκαλείτε την μνήμη της ιστορίας του τόπου αυτού και του ρόλου σας, διότι μπορεί να ξυπνήσει… και να σας απαντήσει για την καταστροφή που έχετε προκαλέσει.
Αγαπητοί Συνάδελφοι,
Η Ελλάδα έστω με καθυστερήσεις και πισωγυρίσματα κατόρθωσε να κάνει αλλαγές στην οικονομία της και να συμμαζέψει τα δημοσιονομικά της, τα οποία ειρήσθω εν παρόδω, ήταν επιεικώς απροσδιόριστα…
Το να ομφαλοσκοπούμε όμως σε εσωτερικό επίπεδο για το τι έχει γίνει και το τι θα μπορούσε να γίνει θα πρέπει πάντα να κρίνεται από το, σε ποια περίοδο είμαστε και κάτω από ποιες συνθήκες. Το να μεταφέρονται εσκεμμένα ή μη εσκεμμένα, ευθύνες στο εθνικό επίπεδο, στο εθνικό «γήπεδο», ενώ είναι γνωστό και αποδεκτό διεθνώς ότι την κύρια ευθύνη της διαχείρισης της κρίσης την έχει η Ε.Ε, είναι σαν να προκαλούμε να μας χαρακτηρίσουν σε διεθνές επίπεδο ως το «μαύρο πρόβατο» με οικονομικές και πολιτικές ευθύνες ανυπολόγιστου μεγέθους.
Συζητώντας το πολυνομοσχέδιο, ένα νομοσχέδιο το οποίο περικόπτει μισθούς, αυξάνει φόρους, δημιουργεί εφεδρείες απασχολούμενων, μετατάσσει υπαλλήλους, αλλάζει εργασιακές σχέσεις, δεν μπορεί να υποστηριχθεί έτσι από μόνο του. Πρέπει να γίνει κατανοητός ο ρόλος του. Δηλαδή, σε ποια συγκεκριμένη συγκυρία συζητείται, ποιες υποχρεώσεις έρχεται να καλύψει και το κατά πόσο υλοποιεί μέρος των επιλογών της κυβέρνησης, έναντι τρίτων, των δανειστών μας. Και προφανώς η αύξηση των φορολογικών συντελεστών, η κατάργηση των φοροαπαλλαγών, η μείωση του αφορολόγητου δεν μπορεί να γίνουν κατανοητά διότι ένα σύγχρονο κράτος της Ευρώπης δεν μπορεί να ελέγχει ή να έχει έγκυρα στοιχεία περί του φορολογητέου εισοδήματος. Δεν μπορεί το 60% των ελεύθερων επαγγελματιών να δηλώνουν εισόδημα 5.000 ή 6.000 ευρώ. Και δεν μπορεί να υπάρχουν καταθέσεις στο εξωτερικό από πολίτες οι οποίοι δηλώνουν φορολογητέο εισόδημα 1.000 ευρώ. Δεν μπορώ να κατανοήσω ότι σε μια ευνομούμενη πολιτεία το ποσό των 5 ή των 7 χιλιάδων ευρώ μπορεί να είναι δείκτης φτώχειας. Στην Ελλάδα όμως ακόμα δεν μπορούμε να ορίσουμε και να προσδιορίσουμε ποιοι είναι αυτοί που δηλώνονται ως φτωχοί και ποιοι ως πλούσιοι… Και δεν ευθύνεται μόνο το κράτος γι’ αυτό. Βρισκόμαστε στην εποχή του τροχού στο φορολογικό και ελεγκτικό μας σύστημα, το οποίο χρησιμοποιείται κατά το δοκούν, κύριοι συνάδελφοι της Νέας Δημοκρατίας. Και μάλιστα κατά τη διακυβέρνησή σας, όπου ξεχαρβαλώσατε πλήρως το φορολογικό σύστημα.
Τα στοιχεία που «ξεσκεπάζει» ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός Οικονομικών κ. Βενιζέλος είναι προκλητικά και προσβλητικά για την πλειοψηφία των εργαζομένων οι οποίοι καλούνται σήμερα να χρηματοδοτήσουν την ύφεση.
Προσπαθώ να προσεγγίσω τη λογική στις εργασιακές σχέσεις όπως αυτές αναφέρονται στο Άρθρο 31 και 37 του νομοσχεδίου. Όταν η οικονομία αλλάζει και μάλιστα με δομικό και διαρθρωτικό τρόπο, προφανώς θα πρέπει να αλλάξουν με κάποιο τρόπο και οι εργασιακές σχέσεις, ο τρόπος διαβούλευσης μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών. Αναρωτιέμαι όμως εάν σε μια περίοδο ύφεσης ο προτεινόμενος τρόπος από τα άρθρα 31 και 37 θα βοηθήσει δημοσιονομικά τη χώρα μας και την αντιστροφή του οικονομικού κλίματος, από την ύφεση στην ανάπτυξη. Πρέπει να υπάρξει εγγύηση πολιτική και νομική από την Κυβέρνηση ότι δεν θα επηρεαστούν οι εθνικές συλλογικές συμβάσεις από τον τρόπο εφαρμογής του νέου καθεστώτος εργασιακών σχέσεων. Διαφορετικά θα έχουμε πρωτοτυπήσει.
Η σημασία των μεταρρυθμίσεων στη δημόσια διοίκηση, στο φορολογικό σύστημα, στις εργασιακές σχέσεις, πρέπει να αποσαφηνιστεί το επόμενο χρονικό διάστημα, ότι εντάσσονται σε μια συνολική στρατηγική της Κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της κρίσης αλλά των διαρθρωτικών αλλαγών που χρειάζεται η ελληνική οικονομία.
Είμαι απολύτως σίγουρη όμως ότι εάν η Κυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα πάρει ριζική, καθαρή και συλλογική άποψη απέναντι στην πολιτική τρόικα της Ευρώπης, στις 23 Οκτωβρίου, τότε η ίδια η κοινωνία θα δώσει χείρα βοηθείας για να ξεπεράσουμε μόνοι μας τις «συμπληγάδες» του διεθνούς τραπεζικού και πολιτικού συστήματος. Να προσδιορίσουμε εμείς για το ποιο είναι το διαχειρίσιμο χρέος μας και σε ποιο βάθος χρόνου μπορούμε να το αποπληρώσουμε. Να αντιστρέψουμε τους ρόλους μας για το ποιος είναι εκείνος που αποφασίζει για τον άλλον. Η τρόικα άλλωστε, έχει χάσει την πολιτική της αξιοπιστία.
Μέχρι όμως να γίνουν όλες αυτές οι νέες διαπραγματεύσεις και διαβουλεύσεις, οι οποίες δεν μπορεί να πάρουν μεγάλο χρονικό διάστημα, απαιτείται να υπάρχουν χρήματα στο εθνικό ταμείο και να διασφαλιστεί ήπιο και ομαλό κλίμα.
Κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί ότι οι εκλογές μπορεί να γίνουν μέσα σε αυτό το πολιτικό κλίμα με την απαξίωση του πολιτικού συστήματος έναντι της ίδιας της κοινωνίας το μέλημα της οποίας δεν είναι η αλλαγή προσώπων, αλλά η αλλαγή λειτουργίας του ίδιου του συστήματος, η εξεύρεση λύσης και το ξεπέρασμα της κρίσης.
Ας μην χαίρονται ορισμένοι, κυρίως της ΝΔ που «βλέπουν» εκλογική νίκη ή άλλοι που θέλουν να τις προκαλέσουν για να δουν να καταρρέει κατ’ αυτούς ένα μεγάλο κοινωνικό κόμμα. Η κοινωνία θέλει μία «γενικευμένη» συμφωνία για να βγει από το καβούκι της ανασφάλειας, της φοβικότητας και να δείξει και πάλι την εμπιστοσύνη της. Για το λόγο αυτό είμαι απόλυτα πεπεισμένη ότι η επόμενη ημέρα της 23ης Οκτωβρίου είναι και θα πρέπει να είναι μια ιστορική ημέρα για τη χώρα μας και όλοι μας θα κριθούμε από την παρουσία μας και από την απουσία μας.
Μια ημέρα ιστορικών αποφάσεων
Ημέρα ανατροπής πολιτικών νοοτροπιών
Ημέρα πολιτικών συλλογικών αποφάσεων για τη διακυβέρνηση και το μέλλον της χώρας
Ημέρα κοινωνικών συμφωνιών
Ημέρα «ρήτρας» κοινωνικής και πολιτικής αλληλεγγύης.
